Sheakespeare’in Othello’sunda Casio rolünde izlediğim günden bu yana yeteneğini takdir ettiğim Öner Erkan, Antalya Altın Portakal’da en iyi erkek oyuncu ödülünü de kucaklayınca ‘görülecek filmler’ listesinin en tepesine oturdu ‘Bornova Bornova’. Öner Erkan konusunda zerre yanılmadığımı görmek güzel olsa da film için tamamen aynı görüşleri paylaşamıyorum ne yazık ki...Ege’nin incisi İzmir / Bornova’da geçen öyküde, mahalle kültürü, bıçkın delikanlılar, büyük hayaller peşinde koşan ve yanlış yola sapan genç kızlar en gerçekçi ve güzel şekilde ele alınrıken, yer yer fazla gelen duraksamalar seyirciye duygusunu geçirmek yerine ne yazık ki seyircinin sıkılmasına neden oluyor. Haddinden uzun tutulan bazı sahneler filmin vurucu etkisini azaltabiliyor. Şüphesiz bu İnan Temelkuran’ın bağırmak istememesiden ve böyle bir dil kullanmayı yeğelemesinden de kaynaklanıyor ama öyle olunca izleyiciyi- en azından beni – yeteri kadar vuramıyor.
Çoğu Türk filminin fire verdiği diyalog yazımı sahiden neredeyse kusursuz. Kulağı tırmalayan konuşma yok denebilecek kadar az. (Yalnız aslında çok başarılı olacakken koyu komünist olduğu için TRT’deki işinden kovulmuş adamın, oğlunu kimsenin çocuğuna alamadığı ‘adidas’ ayakkabıları alacak kadar sevdiğinin ima edilmesi garip bir çelişkiydi)
Oyuncu seçimi girişte de söylediğim gibi çok çok iyi; özellikle son zamanlarda ‘kötü adam’ karakteri yaratılmasında zorlanılırken, Kadir Çermik kötü adam ‘Salih’ rolünde harikalar yaratıyor.
Filmde dikkat çekilen bir unsur da ‘kaybedenlerin’ hayal dünyalarının çok daha zengin olduğu ve hayatta kalmak için tutundukları‘düşlerini’ ne kadar ‘gerçek’ olarak algıladıklarıydı.
Bornova Bornova, eksilerine galip gelen artılarıyla görülmeye değer bir film demem sanırım yanlış olmayacaktır. En azından ele alınan konunun orjinalliği ve dudak ısırtacak oyunculukları adına izlenmeyi hak ediyor, hele ki bu sinema dilinden daha çok hoşlanan sinemaseverler için yılın en iyi Türk filmi olabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder